Waar de zon de sneeuw raakt - Mélissa da Costa
Een boek als babypap, zoet en zonder klontjes
Liefde, verdriet, ruzie en daarna het ware geluk
De boeken van Mélissa da Costa zijn als babypap: zoet, zonder klontjes, ze glijden makkelijk naar binnen, je hoeft nergens op te kauwen. Maar net als bij het eten van babypap heb je na het lezen toch niet het gevoel echt gegeten te hebben. Want veel meer dan veredelde Bouquetreeksromannetjes zijn haar verhalen niet.
Da Costa brak vorig jaar internationaal door met Al het blauw van de hemel en kan sindsdien bij veel lezers niet meer stuk. Dikke pillen met makkelijk leesvoer is wat zij biedt. Dat geldt weer net zo zeer, misschien zelfs wel meer voor de nieuwe titel Waar de zon de sneeuw raakt. Want terwijl Al het blauw van de hemel nog een interessant uitgangspunt had (een jonge Alzheimerpatiënt ontvlucht zijn leven door met een camper en een vrouw die hij na een oproep via internet heeft leren kennen aan een roadtrip te beginnen), draait het in Waar de zon de sneeuw raakt om een groep behoorlijk oninteressante mensen.
Over de auteur
De Franse Mélissa da Costa (1990) studeerde economie en schreef in haar vrije tijd feel-good-boeken waar ze geen uitgever voor vond. In 2019 publiceerde zij een van haar romans, Al het blauw van de hemel, in eigen beheer. Aanvankelijk bleef deze onopgemerkt, maar een dik jaar na publicatie pikte een uitgever het boek op. Daarna volgde een snelle zegetocht en inmiddels is Da Costa een van de bestverkochte Franse schrijvers. In Frankrijk publiceerde zij tot nu toe acht boeken. In Nederland is Waar de zon de sneeuw raakt de derde titel die verschijnt.
Minnares
Het verhaal is snel naverteld: de 20-jarige Ambre is de maîtresse van de twee keer zo oude en degelijk getrouwde Philippe. Hij huurt en betaalt een appartement voor haar en komt een paar per week even een uurtje langs voor wat bedgenot. Voor hem is zij niet meer dan een speeltje, maar zij is dolverliefd op hem en hoopt dat hij zijn vrouw vaarwel zal zeggen en voor haar zal kiezen. Om hem onder druk te zetten, snijdt zij haar polsen door op een moment dat ze weet dat hij eraan komt. Het werkt: hij schrikt zich dood. Maar in plaats van voor haar te kiezen, zoals Ambre hoopte, voelt hij zich verplicht om een einde aan de relatie te maken. Hij heeft nog wel het fatsoen om een andere tijdsbesteding voor haar te vinden. En laat nu net een vroegere vriend van hem ergens in de Franse Alpen op zoek te zijn naar seizoenpersoneel voor zijn wintersporthotel. Zo belandt Ambre in Arvieux, samen met een stuk of tien andere personeelsleden.
Verdriet en volmaakt geluk
De volgende 500 pagina’s vult Da Costa met de wederwaardigheden van die mensen. Het patroon is telkens exact hetzelfde: allemaal moeten ze dealen met verdriet uit het verleden, allemaal krijgen ze een liefdesrelatie in de schoot geworpen, ontstaat er daarna een gruwelijke ruzie, peilloos verdriet en dan… tadaa, de verzoening, de overgave aan de liefde en aan het volmaakte geluk.
Hulpkok
Centraal staat de vriendschap tussen Ambre en de homoseksuele Tim, een hulpkok die net als Ambre met zijn ouders gebroken heeft, in zijn geval omdat zij zijn homoseksualiteit niet wilden accepteren. Bladzijden lang krijgen we het diepe verdriet van de twee en hun steeds intiemer wordende vriendschap tot in detail opgelepeld. Dat er daarna uiteraard een verzoening met hun beider familie volgt en iedereen ontdekt dat ze het allemaal niet slecht bedoelden, ligt voor de hand, zo gaat dat nu eenmaal in een feel good boek. Maar uiteraard pas na een diepe crisis in hun relatie.
Tenenkrommend
Dat het verhaal niet al te boeiend is, is nog tot daaraan toe. Maar de wijze waarop Da Costa het allemaal opschrijft is tenenkrommend. Nergens een mooie zin of een observatie die je raakt. Eindeloos wijdt ze uit over de gesprekken aan de keukentafel in het hotel, ook als die over niets anders gaan dan prietpraat. En als het over emoties gaat, vergast ze haar lezers op de ene dooddoener na de andere.
Alles voorgezegd
Karakters uitdiepen is er niet bij. Al haar personages gaan van diepe haat in no time naar intense liefde en omgekeerd. Waarom de boeken van Da Costa dan toch zo populair zijn? Misschien omdat je er niet bij na hoeft te denken. Tot in het kleinste detail word je voorgezegd wat je moet voelen, het kabbelt maar door, met een lach en een traan om maar even eenzelfde cliché te gebruiken waar Da Costa zich zo overvloedig van bedient. Pap zonder klontjes is het. Lekker zoet, voor wie ervan houdt.
Sonja de Jong
Mélissa da Costa – Waar de zon de sneeuw raakt. Oorspronkelijk gepubliceerd in 2021 als Je revenais des autres bij Albin Michel. Uit het Frans vertaald door Anne van der Straaten en Els Dekker. Manteau, ISBN 978 90 223 4167 4, 544 pagina’s, € 25,99, augustus 2025
